نمی توان تاریخ دقیقی برای پیدایش هنرهای رزمی ذکر کرد. اما می توان تصور کرد که اگر هنرهای رزمی را مجموعه مهارت هایی جهت افزایش توانایی های بشر برای دفاع از خود درنظر بگیریم قدمت آن با قدمت تاریخ برابری می کند. با این حال پیدایش این هنرها به آن شکلی که ما امروز می شناسیم را به چندهزار سال قبل و معبد شائولین واقع در چین منتسب می کنند. هنرهای رزمی ارتباط عمیقی با تفکرات، مذهب و فرهنگ شرق داشته و در کنار افزایش مهارت های جسمی به رشد روحی و معنوی هنرجویان نیز می پردازد. البته امروزه ما بیشتر با ورزش های رزمی روبرو هستیم که در حقیقت شکل ساده شده ای از هنرهای رزمی هستند و در اکثر آنها خصوصا در رشته های رقابتی آنچنان اثری از آن بخش معنوی به چشم نمی خورد. هم هنرهای رزمی و هم ورزش های رزمی به علت فواید بیشمار خصوصا تاثیر بر سلامت جسمانی، افزایش اعتماد به نفس و خودباوری و... از محبوبیت زیادی در دنیا برخوردارند. هنرهای رزمی را معمولا به دو دسته هنرهای رزمی سخت یا بیرونی، و هنرهای رزمی نرم یا درونی تقسیم می کنند                                                                                     هنرهای رزمی سخت یا بیرونی 

در این دسته از هنرهای رزمی بیشتر به جنبه بیرونی و فیزیکی هنرجو توجه شده و به روی افزایش قدرت جسمی تاکید می شود.

از جمله این رشته ها می توان به جوجیتسو، موی تای، کیک بوکسینگ، نینجوتسو، کاراته, کیوکوشین و ... اشاره کرد.                             هنرهای رزمی نرم یا درونی 

در این دسته از هنرهای رزمی بیشتر به پرورش و در اختیار گرفتن نیروهای درونی که به نیروی چی معروف است و گفته می شود از نقطه‌ای به نام تان تین سر چشمه گرفته و در تمام بدن پخش می‌شود تاکید می شود. برخی از هنرهای رزمی چینی مثل تای چی از این دسته از هنرهای رزمی هستند. البته باید توجه داشت که در اکثر هنرهای رزمی هم به جنبه بیرونی و هم به جنبه درونی توجه می شود اما تاکید سبک های مختلف بر یکی از این دو باعث بوجود آمدن این تقسیم بندی شده است.                                             هنرهای رزمی ترکیبی 

این روزها از هنرهای رزمی ترکیبی یا MMA هم بسیار می شنویم. MMA مخفف عبارت "Mixed Martial Arts" است که در فارسی به «هنرهای رزمی ترکیبی» ترجمه و به همین عنوان رایج شده است. درواقع تفکر ترکیب هنرهای رزمی و تکنیک های مختلف آنها با هم، سابقه ی دیرینه ای دارد. اکثر اساتید کهن هنرهای رزمی به خوبی به مزایای مطالعه هنرهای رزمی گوناگون و کامل تر کردن تکنیک های سبک خودشان از این طریق آگاه بودند. در عصر حاضر هم می توان گفت این تفکر(ترکیب رشته های مختلف رزمی) بین سالهای 1960 تا 1970 توسط بروس لی گسترش پیدا کرد. همانطور که اشاره شد، این تفکر ایده ی جدیدی نیست و اگرچه حاصل آن از لحاظ معنی و مفهوم همان MMA است، اما تا به حال کمتر از این عنوان برای آن استفاده شده است. درمقابل، چیزی که امروزه به آن می گوییم MMA ، مجموعه مسابقاتی است که در آنها از تکنیک های مختلف هنرهای رزمی استفاده می کنند. درواقع تعریف دیگری که می توان برای MMA ارائه کرد، ترکیب کردن قوانین مسابقات(که البته خود به خود مخلوط کردن تکنیک ها را هم شامل می شود) متفاوت رزمی با هم است. برای مثال در مسابقات« تکواندو» گلاویز شدن با حریف ممنوع است، برعکس در «جودو» مشت و لگد زدن مجاز نمی باشد، حالا اگر محدودیت های قوانین این دو رشته را بگذاریم کنار و تکنیک هایشان را با هم ترکیب کنیم، حاصل کار می شود مسابقاتی که در آن هم مشت و لگد و هم تکنیک های گلاویزی و خاک مجاز است؛ چیزی تقریبا شبیه به همان مسابقاتی که به آن می گویند MMA ! خلاصه اینکه امروزه وقتی گفته می شود MMA، مقصود عموما مسابقاتی که با حداقل محدودیت ها برگزار و تقریبا استفاده از بیشتر تکنیک ها در آن آزاد است. این مسابقات عموما بر روی یک سکوی هشت ضلعی که دور آن با توری های فلزی پوشیده شده است برگزار می شوند. باید به این نکته هم توجه کرد که MMA اگرچه از لحاظ تکنیکی پیوند ناگسستنی با هنرهای رزمی دارد اما با فلسفه هنرهای رزمی فاصله زیادی دارد و خیلی از اساتید هنرهای رزمی با توجه به خشونت موجود در این مسابقات، آن را تایید نمی کنند. مسابقات MMA چند سالی است با توجه به رسانه ای شدن طرفدران زیادی پیدا کرده است. از بزرگترین برگزارکنندگان این مسابقات می توان به تشکیلات UFC اشاره کرد که مرکز آن در ایالات متحده آمریکاست. این مسابقات در امریکا، برزیل و ژاپن بیش از دیگر کشورها گسترش پیدا کرده و طرفدار دارد.