افتالموسکوپ (به انگلیسی: Ophthalmoscopy یا funduscopy یا fundoscopy)‏ ابزاری است که برای معاینه چشم بکار می رود. برای ارزیابی سلامت شبکیه و زجاجیه چشم، افتالموسکوپ ابزاری بسیار مهم محسوب می شود. در معاینه ته چشم با افتالموسکوپ، تورم دیسک اپتیک یا papilledema بویژه در بیماران مبتلا به سردرد، علامتی کلیدی بشمار می آید. این علامت می تواند نشانگر افزایش فشار درون جمجمه (ICP) بدلیل عواملی چون ازدیاد غیر عادی مایع درون مغزی, افزایش خوش خیم فشار درون جمجمه، و یا تومور مغز باشد. معاینات منظم چشم بوسیله افتالموسکوپ در بیماران مبتلا به دیابت (هر 6 ماه تا 1 سال) برای تشخیص زودهنگام رتینوپاتی دیابتی اهمیت خاصی دارد.

در فشار خون بالای شریانی، تغییرات شبکیه چشم در اثرفشار خون بالا می تواند نشانگرتغییرات مشابه در عروق مغزی بوده و در پیش بینی حوادث عروق مغزی (سکته مغزی ) بکار آید.                                                                                                                              تاریخچه 

اگر چه افتالموسکوپ در ابتدا در سال 1847 توسط چارلز ببیج اختراع شد، اهمیت آن تا سال 1851، هنگامی که توسط هرمان فون هلمهولتز دوباره و به طور مستقل اختراع گردید، نا شناخته باقی ماند. در سال 1915، جاش ذیل و جان پالومبو اولین افتالموسکوپ قابل حمل در دست با قابلیت نوردهی مستقیم را اختراع کردند .این ابزار، پیشگام افتالموسکوپ هایی محسوب می‌شود که هم اکنون توسط پزشکان در سراسر جهان استفاده می گردند. شرکت Welch Allyn بر پایه این اختراع بنیان نهاده شد.                                                                                             انواع 

دو نوع عمده افتالموسکوپ وجود دارد :

افتالموسکوپ مستقیم
این ابزار به اندازه یک چراغ قوه کوچک است که با عدسی‌های تعبیه شده در آن تا حدود 15 برابر توان بزرگنمایی دارد. این نوع افتالموسکوپ اغلب در طی یک معاینه فیزیکی معمول استفاده می شود.
افتالموسکوپ غیر مستقیم
این ابزار از دو بخش تشکیل شده است . بخش نخست یک منبع نور متصل به یک پیشانی بند است. بخش دیگر یک عدسی دستی کوچک می‌باشد که در افتالموسکوپی غیر مستقیم مورد نیاز است. افتالموسکوپ غیر مستقیم نمایش وسیع تری از داخل چشم را امکان پذیر می‌کند و بیشتر برای مشاهده محیطی شبکیه استفاده می شود.